Όσα κρύβει η γλώσσα καθώς λειτουργεί στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης πολιτικής γραμματικής την οποία υπηρετεί μοιάζει να προσπαθούν να συνδράμουν ή να αντιπαλέψουν οι αριθμοί άλλοτε αποκαλύπτοντας κι άλλοτε αποσιωπώντας τα ίχνη του μερικού και της γενίκευσης. Μέσα από επιμελείς μετρήσεις,  όργανα, εργαλεία, ερωτηματολόγια και διάφορες λεπτές παρεμβάσεις όπως ταξινομήσεις, κλίμακες, κατηγορίες και πίνακες μπορούμε να φέρουμε στο φως αποχρώσεις αντιλήψεων, πεποιθήσεων και στάσεων. Μέσα από όλα αυτά εύκολα μπορούμε να εικονοποιήσουμε, να σκιαγραφήσουμε αλλά και να μυθοποιήσουμε την ισχύ της δομής του υλικού, κοινωνικού και τεχνολογικού περιβάλλοντος στο να δημιουργεί ανισότητες αλλά και να εργάζεται προς την ισότητα. Όμως, οι διεργασίες αυτές μπορεί να φυλακίζονται σε πολιτικές αριθμητικής οι οποίες συνεχίζουν τυφλά και πειθαρχημένα την επιμελή εργασία τους χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τα ηθικά διλήμματα και τα όρια σχετικά με τι είναι αυτό που γενικεύεται ως ‘αλήθεια’. Τα ερωτήματα παραμένουν:  Πως γίνονται οι αριθμοί, οι μετρήσεις, η στατιστική και οι αλγόριθμοι εργαλεία για την διακυβέρνηση της ίδιας της ζωής; Ποιος μετράει, πότε και γιατί; Τι συμβαίνει όταν το μέτρημα γίνεται από το θηλυκό και κουήρ υποκείμενο; Αλλά και τι είναι αυτό που θα μένει πάντα έξω στο περιθώριο, ως στατιστικά ασήμαντο; Και, εν τέλει, τι είναι αυτό που δεν μπορεί να αναπαρασταθεί με αριθμούς, νούμερα και γραφήματα και βρίσκεται σε μια διαρκή ανάγκη επινόησης;