metoo
the story of Tarana Burke
For the next several minutes this child, Heaven, struggled to tell me about her “stepdaddy” or rather her mother’s boyfriend who was doing all sorts of monstrous things to her developing body…I was horrified by her words, the emotions welling inside of me ran the gamut, and I listened until I literally could not take it anymore…which turned out to be less than 5 minutes. Then, right in the middle of her sharing her pain with me, I cut her off and immediately directed her to another female counselor who could “help her better.” I will never forget the look on her face. I will never forget the look because I think about her all of the time. The shock of being rejected, the pain of opening a wound only to have it abruptly forced closed again - it was all on her face. And as much as I love children, as much as I cared about that child, I could not find the courage that she had found. I could not muster the energy to tell her that I understood, that I connected, that I could feel her pain. I couldn't help her release her shame, or impress upon her that nothing that happened to her was her fault. I could not find the strength to say out loud the words that were ringing in my head over and over again as she tried to tell me what she had endured… I watched her walk away from me as she tried to recapture her secrets and tuck them back into their hiding place. I watched her put her mask back on and go back into the world like she was all alone and I couldn’t even bring myself to whisper…me too.
«κι εγώ επίσης», τα μόνα λόγια που μπόρεσε να ψελλίσει σε ένα νεαρό κορίτσι που είχε υποστεί σεξουαλική κακοποίηση...
Η Αμερικανίδα ακτιβίστρια ’ Ταράνα Μπερκ
ξεκίνησε το κίνημα Me Too το 2006. Η Μπερκ άρχισε να χρησιμοποιεί το Me Too για να βοηθήσει άλλες, επίσης Αφροαμερικανικής καταγωγής γυναίκες, ιδίως έφηβες, με δραματικές εμπειρίες βιασμού, σωματικής και λεκτικής βίας, σεξουαλικής παρενόχλησης και κατάχρησης εξουσίας, ώστε να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και να διαμαρτυρηθούν δημόσια. Η ίδια η Μπερκ είχε υπάρξει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης κατ' επανάληψη. Η έκφραση αυτή, που σημαίνει στα ελληνικά, «κι εγώ επίσης», δόθηκε ως ονομασία στο κίνημα, από τα ίδια τα λόγια της Μπερκ. Αυτά ήταν τα μόνα λόγια που μπόρεσε να ψελλίσει σε ένα νεαρό κορίτσι που είχε υποστεί σεξουαλική κακοποίηση.
The work is really about survivors talking to each other and saying, 'I see you. I support you. I get it.'
In 2003, she [Tarana Burke] started Just Be Inc., a nonprofit that helps women heal from sexual assault. She named the movement Me Too in 2007. "The work is more than just about the amplification of survivors and quantifying their numbers," Burke said. "The work is really about survivors talking to each other and saying, 'I see you. I support you. I get it.' " Much of Burke's work has been focused on helping women understand they are not to blame for what happened to them. Women are taught, she said, to follow the rules that include dressing modestly and staying out of certain neighborhoods. The reality, however, is that all too often women — and young girls — are attacked when they are following the rules. Or before they even know there are rules. "I want the women I work with to find the entry point to where their healing is," Burke said. "Violence is violence. Trauma is trauma. And we are taught to downplay it, even think about it as child's play."
Wellington Ε. (23/10/2017), The Philadelphia Inquirer,’ Tarana Burke: Me Too movement can't end with a hashtag | Elizabeth Wellington.
Ήταν το κοινό σύνθημα κατά της σεξουαλικής κακοποίησης που εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το hashtag #quellavoltache («εκείνη τη φορά που») γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου του 2017 ως απάντηση στο bullying που δέχθηκε η Αρτζέντο και απέκτησε τεράστια δύναμη. Δύο ημέρες αργότερα, Γάλλοι ακτιβιστές λάνσαραν το #balancetonporc («κάρφωσε το δικό σου γουρούνι») με επικεφαλής τη δημοσιογράφο Σάντρα Μούλερ. Ήταν η πρώτη που αποκάλυψε την παρενόχληση που είχε υποστεί από τον Ερίκ Μπριόν, πρώην ιδιοκτήτη της Équidia. Τη σκυτάλη πήραν πολλές γυναίκες που είχαν πέσει θύματα παρενόχλησης στον εργασιακό χώρο, στην οικογένεια και όχι μόνο… Οι καταγγελίες πολλαπλασιάζονταν και τα θύματα μέσα από κάθε τους ανάρτηση έβγαζαν τον θυμό, τον πόνο τους. Ηταν ένα είδος λύτρωσης για τις γυναίκες που είχαν έρθει αντιμέτωπες με τον εφιάλτη. Επειτα από λίγες ημέρες, η Αμερικανίδα ηθοποιός Αλίσα Μιλάνο -θύμα του Γουάινστιν- έγραψε το hashtag #MeToo στο προφίλ της στο Twitter και όλα πήραν το δρόμο τους. Ήταν το κοινό σύνθημα κατά της σεξουαλικής κακοποίησης που εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο.
Reader (23-01-2021), ’ #MeToo: Από την Ταράνα Μπερκ στη Σοφία Μπεκατώρου - Πώς ο βιασμός και η σεξουαλική παρενόχληση έγιναν πανδημία.
Reader.gr.
Video: The Silence Breakers.
While the intersectionality of sexual assault could aid in empowerment through empathy across color lines, it’s also important to remember that #MeToo began as a movement for people of color.
While sexual assault is an intersectional issue, women of color, LGBTQ women and women in adult industries have been seemingly shut out of the conversation, while the media endlessly highlights the stories of white women. Statistically, women of color face higher rates of sexual violence than that of white women. Burke says that the voices of marginalized individuals have always been ignored in the media, which makes it imperative that we push to make these stories heard on our own. While the intersectionality of sexual assault could aid in empowerment through empathy across color lines, it’s also important to remember that #MeToo began as a movement for people of color. With this in mind, Burke notes that marginalized communities can’t be excluded from the movement unless we continue to stay quiet on certain issues pertaining to sexual assault.
Jefferson J., (03/04/2018). A Long Road Ahead: #MeToo Founder Tarana Burke On Sexual Assault, Stigmas And Society, Vibe.
metoo: learn more
Select a category to view statistics that demonstrate the pervasiveness of sexual violence.
όλοι οι δημοσιογράφοι, άρχισαν να ρωτούν τα χιλιοειπωμένα ερωτήματα...
Παρατηρώντας την πρώτη υπόθεση της Σ. Μπεκατώρου, τα δημοσιογραφικά Μέσα έσπευσαν να δείξουν την απέχθειά τους προς το ποινικό αδίκημα του βιασμού και την έκπληξή τους για αυτή την «περίεργη» ομοσπονδία που εκμεταλλεύεται αθλητές. Παράλληλα, όμως, με την απέχθεια αναδύθηκαν στερεότυπα και όλοι, μα όλοι οι δημοσιογράφοι, άρχισαν να ρωτούν τα χιλιοειπωμένα ερωτήματα «γιατί τώρα;», «πώς πήρες τη δύναμη τώρα;», «γιατί μετά από τόσο χρόνια;», «γιατί όχι νωρίτερα;» και ακολουθούσαν φράσεις υποτιθέμενης αιτιολογίας «μεταφέρω το ερώτημα κυρίως ανδρών», όπως ειπώθηκε στην κατ’ ιδίαν συνέντευξη της Ολυμπιονίκη.
Στο πονηρό αυτό ερώτημα (καθότι την απάντηση τη γνωρίζουν), αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα συμπαρομαρτούντα ερωτήματα, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, πριν αρχίσει να απολογείται ως ένοχη η επιζήσασα έμφυλης βίας, να ρωτήσει με το ίδιο θράσος τον/την δημοσιογράφο «γιατί θες να μου φορτώσεις ενοχές, εσύ θα το έλεγες;». Με τη χρήση συγκεκριμένων λέξεων, τα ΜΜΕ υπαινίσσονται ότι η γυναίκα είναι υπεύθυνη ή τουλάχιστον εν μέρει υπεύθυνη για τη θυματοποίησή της.
Κάββουρα Θ. (2021). «Γιατί τώρα;», περιλαμβάνεται στην έκδοση «Ας μιλήσουμε για τα ΜΜΕ #4 – Eλληνικό #ΜeToo & δημόσιος λόγος» (26.04.2021) που δημοσιεύει η ομάδα Media Jokers σε συνεργασία με το ΕΝΑ.
Η κοινωνική φήμη του θύματος.
Όπως μας θυμίζει, για παράδειγμα, ο ιστορικός του βιασμού Georges Vigarello, πριν από τον 19ο αιώνα για να διαπιστωθεί ότι υπήρξε βιασμός, οι μάρτυρες έπρεπε να είχαν ακούσει φωνές και επίσης έπρεπε να καταθέσουν ότι το θύμα προηγουμένως είχε υπερασπιστεί τον εαυτό του. Εάν δεν υπήρχαν μάρτυρες, η δικαιοσύνη εξέταζε την κοινωνική φήμη του θύματος. Εξάλλου, θεωρείτο ότι ένας μόνο άντρας δεν μπορούσε να βιάσει μια γυναίκα αν εκείνη ήταν πραγματικά αποφασισμένη να αντισταθεί (βρίσκουμε αυτή την ιδέα στους Βολταίρο, Ντιντερό και Ρουσσώ) και αυτή την αντίληψη τη βρίσκουμε τόσο κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης όσο και στον 19ο και 20ό αιώνα.
Τζανάκη, Δ. (2018). Φύλο και Σεξουαλικότητα. Ξεριζώνοντας το «Ανθρώπινο» (1801-1925). Αθήνα: Εκδόσεις Ασίνη, σελ. 53.
...ενώ πολλαπλασιάζονται οι συζητήσεις και η δημόσια ορατότητα της έμφυλης βίας, δεν φαίνεται να αλλάζει κάτι στον διάχυτο μισογυνισμό και σεξισμό, στην αύξηση του ρατσισμού, της Ισλαμοφοβίας, της ομοφοβίας, τρανσφοβίας και εν γένει το μίσος απέναντι στην ετερότητα.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα τον τρόπο με τον οποίο γίνεται βάιραλ το #MeToo στους χολιγουντιανούς κύκλους. Η γνώση ότι «και εγώ» έχω υποστεί έμφυλη βία, μεταφέρεται ξαφνικά ως μια (νέα) είδηση που μας κάνει να ξεχνάμε ότι η αφροαμερικανή ακτιβίστρια Tarana Burke κουόταρε το #MeToo για πρώτη φορά το 2006, αντηχώντας το μήνυμα ότι ο ρατσισμός και ο σεξισμός βαδίζουν χέρι-χέρι. Αυτό που έχει σημασία εδώ είναι το γεγονός ότι εάν στο πλαίσιο της δημόσιας μαρτυρίας και διαβούλευσης περί έμφυλης βίας, προάγεται η εξατομικευμένη εμπειρία μέσα από το πρότυπο μιας ετεροκανονικής, «λευκής» και ευάλωτης θηλυκότητας/υποκειμενικότητας που ως «θύμα» ζητεί δικαιοσύνη/δικαίωση και εάν οι φωνές που επικαλούνται το τραύμα δεν συνομιλήσουν με την ιστορικότητα που τις περιβάλλει αναδεικνύοντας την έμφυλη και σεξουαλική βία, παραβίαση και κακοποίηση ως δομικό φαινόμενο που μας αφορά όλους/ες/@, τότε ας μην μας φανεί παράξενο ότι το #ΜeΤoo γίνεται τηλεφωνική γραμμή καταγγελιών, ενώ οι ήδη υπάρχουσες υπολειτουργούν, ενώ τα κέντρα κακοποιημένων γυναικών την περίοδο του Covid-19 έκλεισαν τις πόρτες τους ύστερα από την προφανή αδυναμία διαχείρισης της αύξησης των περιστατικών, τόσο των «Ελληνίδων» όσο και των προσφυγισσών. Ταυτόχρονα, ας μην μας φανεί παράξενο ότι, ενώ πολλαπλασιάζονται οι συζητήσεις και η δημόσια ορατότητα της έμφυλης βίας, η επίδραση αυτών των λόγων δεν φαίνεται να ταράζει ή να αλλάζει κάτι στον διάχυτο μισογυνισμό και σεξισμό, ούτε καν να προκαλεί την αναγκαία σύνδεση με την αύξηση του ρατσισμού, της Ισλαμοφοβίας, της ομοφοβίας, τρανσφοβίας και εν γένει το μίσος απέναντι στην ετερότητα.
Αβραμοπούλου Ε., (2021). #MeToo ή αλλιώς η επιτελεστικότητα της γνώσης (αυτού που ήδη ξέρουμε), περιλαμβάνεται στην έκδοση «Ας μιλήσουμε για τα ΜΜΕ #4 – Eλληνικό #ΜeToo & δημόσιος λόγος» (26.04.2021) που δημοσιεύει η ομάδα Media Jokers σε συνεργασία με το ΕΝΑ.
Πρώτιστο μέλημα είναι η διερεύνηση της «ηθικής» της κόρης...
Έτσι, λόγου χάρη, στον βιασμό, η μαρτυρία της κόρης έναντι του πατέρα θα κριθεί με τα κριτήρια της ηθικής αλήθειας του ηγεμονικού (δήθεν) ηθικού υποκειμένου, που είναι ο πατέρας. Σε αυτή την αλήθεια ένας πατέρας δεν θα προέβαινε ποτέ σε μια τέτοια πράξη, άρα η κόρη ψεύδεται, όπως εξηγεί ο Ανδρεόπουλος και επαναλαμβάνει δύο δεκαετίες αργότερα και ο έλληνας ιατροδικαστής Αχιλλέας Γεωργαντάς (1833-1887), αναλύοντας κατά τη διδασκαλία του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στους μελλοντικούς ιατροδικαστές ότι πρώτιστο μέλημα είναι η διερεύνηση της «ηθικής» της κόρης:
[...] Και ο Casper [γερμανός ιατροδικαστής και μία από τις πλέον κυρίαρχες μορφές της εποχής] αναφέρει τοιαύτης φύσεως περιστάσεις, ιδίως δε την υπ. αριθ. 55, εξ ης καταδείκνυνται ου μόνον αι φαύλαι και ασελγείς τάσεις και διαθέσεις παιδίσκης νεαράς, αλλά και η κακοβουλία του να ενοχοποιήση τον εαυτής πατέρα ως τον ένοχον διαφθορέα, αι τοιαύται της παιδός διαθέσεις και ορμαί εγεννήθησαν εξ ημελημένης ανατροφής και ελαττωματικής παιδεύσεως εις φύσιν άλλως μήπως ρέπουσαν φύσει εις το καλόν και αγαθόν. Η προτασσομένη του πεπειραμένου ιατροδικαστού και συγγραφέως κρίσις επί της περιστάσεως ταύτης και των προσομοίων, είναι ικανώς πειστικήδιά το θέμα ημών, έτι δε καταδεικνύει σαφώς ότι εις τας κοινωνίας και εις απάσας αυτών τας τάξεις, ιδίως δε τας κατωτέρας, ένθα η ανατροφή είναι μάλλον ημελημένη και τα κατά παραδείγματα μάλλον πρόχειρα και άφθονα, απαντώνται πλείσται περιστάσεις ου μόνον τοιαύτης φύσεως, αλλά και εν γένει προκαλούσαι ανάπτυξιν τοιώνδε ήτοιώνδε αισθημάτων, τάσεων και έξεων διεφθαρμένων, ασυνήθων και φαύλων, άτινα χρησιμεύουσι πάντοτε, ή σχεδόν πάντοτε, ως πυρήν των μετέπειτα εις μάλλον προκεχωρημένην ηλικίαν διαπραττομένων και μαστιζόντων την κοινωνίαν εγκλημάτων.
Τζανάκη, Δ. (2018). Φύλο και Σεξουαλικότητα. Ξεριζώνοντας το «Ανθρώπινο» (1801-1925). Αθήνα: Ασίνη, σελ. 94.
διαφορετικοί χαρακτηρισμοί για τα επώνυμα θύματα και για τους επώνυμους θύτες...
Αξίζει να σημειωθεί ότι δίνονταν διαφορετικοί χαρακτηρισμοί για τα επώνυμα θύματα και για τους επώνυμους θύτες. Για τους θύτες μιλούσαν για πασίγνωστους, δημοφιλείς, καταξιωμένους και διακεκριμένους ανθρώπους, ενώ για τα θύματα αναφερόταν απλώς η επαγγελματική τους ιδιότητα (τραγουδίστρια ή ηθοποιός). Σε ισχυρισμούς και μαρτυρίες για λεκτική και ψυχολογική βία γινόταν αναφορά στην «έντονη προσωπικότητα» του δράστη και ταυτόχρονα στη σπουδαιότητά του ως ηθοποιός, ως μέσο αντιστάθμισης και υποβίβασης της σημασίας της πράξης του. Τα ενοχικά ερωτήματα παρέμειναν ίδια και γίνονταν οριακά χειρότερα όταν το θύμα ήταν άνδρας. Δημοσιογράφοι ρωτούσαν γιατί το θύμα δεν αντέδρασε με χειροδικία απέναντι στον θύτη ή γιατί δεν κατέθεσε μήνυση. Αυτοδικία και βία ως απάντηση στη βία. Ο δρόμος για να διεκδικήσει ένας άνθρωπος την αξιοπρέπειά του είναι να γίνει θύτης. Άνδρες και γυναίκες τείνουν να συγκρίνουν τις ενέργειες ενός θύματος με αυτό που πιστεύουν ότι θα είχαν κάνει οι ίδιοι σε μια παρόμοια κατάσταση και η κατά φαντασία αντίδραση συνήθως περιλαμβάνει επιθετική αντίσταση, ακόμη και όταν ο δράστης είναι μεγαλόσωμος και δυνατότερος (Dewan, σ. 2018).
Κάββουρα Θ. (2021). «Γιατί τώρα;», περιλαμβάνεται στην έκδοση «Ας μιλήσουμε για τα ΜΜΕ #4 – Eλληνικό #ΜeToo & δημόσιος λόγος» (26.04.2021) που δημοσιεύει η ομάδα Media Jokers σε συνεργασία με το ΕΝΑ.
τέσσερις επιμέρους τύποι παρουσίασης των θυμάτων στα media...
Αντλώντας στοιχεία από διεθνείς μελέτες που αποτυπώνουν συμπεράσματα των διαφόρων εκφάνσεων του φαινομένου #MeToo σε διάφορες χώρες, ξεχωρίζει η κωδικοποίηση για την αναγνώριση συγκεκριμένου πλαισίου αυτών που κυριαρχούν στα media διεθνώς, η οποία περιλαμβάνει κυρίως τέσσερις επιμέρους τύπους παρουσίασης των θυμάτων (Starkey et. al., 2019):
1. Ο τύπος του «γενναίου θύματος που σπάει τη σιωπή», βρίσκει το κουράγιο και βγαίνει «μπροστά». Τα δελτία ειδήσεων που βασίζονται σε αυτό το πλαίσιο χρησιμοποιούν συχνά λέξεις όπως «κουράγιο» και «γενναιότητα» για να περιγράψουν τα θύματα.
2. Το «στωικό θύμα ενός άδικου συστήματος» είναι το πλαίσιο εκείνο που λαμβάνει υπόψη το ρίσκο που αναλαμβάνει κάθε θύμα που προσπαθεί να βρει το δίκιο του μέσα σε ένα άδικο σύστημα.
3. Ο τύπος του «διστακτικού ή του θύματος που έχει ανακάμψει», που σπάει τη σιωπή αλλά καταλήγει να πρωταγωνιστεί ακούσια σε ένα παγκόσμιο κίνημα. Ειδικότερα για την περίπτωση του θύματος που έχει ανακάμψει, εκείνο αρχικώς έχει αντέξει τις επιθέσεις και αργότερα καταλήγει να έχει ηρωική συμπεριφορά.
4. Ο τύπος της «υστερικής τσούλας» είναι εκείνο με την πιο αρνητική χροιά. Σε αυτό το πλαίσιο, τα συναισθήματα του θύματος που σπάει τη σιωπή, η σεξουαλική δραστηριότητα, αλλά και η αξιοπιστία του ευρύτερα αμφισβητούνται.
Μητροπούλου Α. (2021). «Σπάζοντας τη σιωπή»: Μιντιακές αναπαραστάσεις του #MeToo στην Ελλάδα, περιλαμβάνεται στην έκδοση «Ας μιλήσουμε για τα ΜΜΕ #4 – Eλληνικό #ΜeToo & δημόσιος λόγος» (26.04.2021) που δημοσιεύει η ομάδα Media Jokers σε συνεργασία με το ΕΝΑ.
Η έμφυλη βία αναπαράγεται μέσω της ιεραρχικής δομής κάθε ετεροπατριαρχικής, φυλετικά καπιταλιστικής, εθνικής κοινωνίας.
Η διαπροσωπική βία, η οποία είναι στο επίκεντρο του #MeToo, αποτελεί συνάρτηση δομικών, θεσμικών, επιστημολογικών και αναπαραστιακών μορφών βίας, τις οποίες παράγουν συνυφασμένα συστήματα καταπίεσης και προνομίου. Η έμφυλη βία αναπαράγεται μέσω διαπροσωπικών σχέσεων εξουσίας που δεν αποτελούν εξαίρεση ή αποστροφή από την κανονικότητα. Αντιθέτως, εξασφαλίζουν τον λειτουργικό κανόνα, το άρρητο κοινωνικό συμβόλαιο, την ιεραρχική δομή αυτής και κάθε ετεροπατριαρχικής, φυλετικά καπιταλιστικής, εθνικής κοινωνίας.
Καραστάθη Α.(2021). Ας σπάσουμε την αποσιώπηση: Η έμφυλη βία, από το ακατανόητο στο αδιανόητο, περιλαμβάνεται στην έκδοση «Ας μιλήσουμε για τα ΜΜΕ #4 – Eλληνικό #ΜeToo & δημόσιος λόγος»(26.04.2021) που δημοσιεύει η ομάδα Media Jokers σε συνεργασία με το ΕΝΑ.
Τι μας έδειξε η υπόθεση του κατηγορούμενου για κατά συρροή βιασμούς -ενηλίκων και ανηλίκων- Δ. Λιγνάδη...
Όπως φάνηκε και στην υπόθεση του κατηγορούμενου για κατά συρροή βιασμούς -ενηλίκων και ανηλίκων- Δ. Λιγνάδη, ο μιντιακός αλλά συχνά και ο κινηματικός λόγος παρέμεινε αγκιστρωμένος σε αντίστοιχες αναπαραστάσεις, αντί να καταδείξει ευθέως την πεποίθηση του κατηγορουμένου ότι είχε δικαιώματα επί άλλων σωμάτων, πεποίθηση που ενισχυόταν από τα προνόμιά του. Το βάρος μετατοπίστηκε από την ίδια την πράξη του βιασμού στην ανηλικότητα ορισμένων από τα θύματά του, αλλά και στο φύλο τους. Η σεξουαλική συνεύρεση ενός άνδρα με ανήλικα αγόρια, τα οποία προσέγγιζε συχνά σε πάρκα και πλατείες, ενεργοποίησε πρώτα το ταμπού της ομόφυλης ανδρικής σεξουαλικότητας και στη συνέχεια αυτό της παιδεραστίας. Η ταύτιση αυτή, ριζωμένη στην ψυχιατρικοποίηση των «αποκλινουσών» σεξουαλικοτήτων (ακόμα κι αν πρόκειται για το συναινετικό σεξ μεταξύ ενηλίκων), έδωσε πάτημα αφενός στον συνήγορο του κατηγορούμενου να εξαπολύσει ομοφοβικούς χαρακτηρισμούς επιτιθέμενος, κατά την προσφιλή του τακτική, στο ήθος των καταγγελλόντων, αφετέρου στον αντιπρόεδρο της Βουλής και πρώην υπουργό Δικαιοσύνης Χαράλαμπο Αθανασίου να εκφραστεί ανοιχτά εντός της Βουλής κατά του αποχαρακτηρισμού το 2015 της «παρά φύσιν» ασέλγειας ως αδικήματος.
Περαιτέρω, η ταύτιση ομοφυλοφιλίας-παιδεραστίας αλλά και η αντιμετώπιση των εφήβων ως εκνηπιωμένα, αποσεξουαλικοποιημένα όντα, εκ προοιμίου ανίκανα να συναινέσουν (σε αντίθεση με τις παραδοχές της βιολογίας, της ψυχολογίας και της νομικής επιστήμης), εντέλει βλάπτουν τα ίδια τα θύματα: αν μας απασχολεί η απουσία συναίνεσης μόνο σε περιπτώσεις που αυτή είναι αδύνατο να υπάρξει, τότε παραβλέπουμε τον μεγαλύτερο αριθμό σεξουαλικών παραβιάσεων, ενώ παραγνωρίζουμε και τις μορφές που μπορεί να πάρει η κακοποίηση και την έκταση του σεξισμού και της κουλτούρας του βιασμού. Αν δεν μας τρομάζει η ίδια η απουσία συναίνεσης, παρά το «να μη γίνουν τα παιδιά μας αδερφές», τότε έμμεσα αποδεχόμαστε την κακοποίηση σε βάρος των γυναικών ως κανονικότητα.
Μιχαλακέα Α. (2021). Θέαμα, ηθικός πανικός, και επέκταση του κρατικού αυταρχισμού: Τρία σημεία για το ελληνικό #MeToo, περιλαμβάνεται στην έκδοση «Ας μιλήσουμε για τα ΜΜΕ #4 – Eλληνικό #ΜeToo & δημόσιος λόγος» (26.04.2021) που δημοσιεύει η ομάδα Media Jokers σε συνεργασία με το ΕΝΑ.
...οι νέες γενιές ωστόσο πρέπει να γνωρίζουν ότι το σώμα τους είναι δικό τους, ότι είναι για αυτές αναφαίρετο δικαίωμα το ΟΧΙ, ότι το σεξ είναι απόλαυση και απαιτεί σεβασμό.
«Δεν πρόκειται για τη δική μου ιστορία, εγώ είμαι ένα θύμα. Το κάθε θύμα θέλει χρόνια για να επανέλθει. Το τραύμα δεν έχει χρόνο, από την παραδοχή έως την αντιμετώπιση κάνουμε δειλά, αργά βήματα. Είναι πολλά τα βήματα για να φτάσεις να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη χωρίς να τον σιχαίνεσαι», ανέφερε η Σοφία Μπεκατώρου και συνέχισε λέγοντας ότι «το κέρδος δεν είναι δικό μου, το κέρδος είναι για όλη την ελληνική κοινωνία, να μην ντρεπόμαστε να μιλήσουμε ανοικτά για τέτοια θέματα. Η κοινωνία μας παραμένει πατριαρχική, δεν έχουμε εναρμονιστεί με τις τάσεις της ΟΥΝΕΣΚΟ. Η προηγούμενη γενιά δεν έβλεπε κάτι μεμπτό σε αυτό που συζητάμε, οι νέες γενιές ωστόσο πρέπει να γνωρίζουν ότι το σώμα τους είναι δικό τους, ότι είναι για αυτές αναφαίρετο δικαίωμα το ΟΧΙ, ότι το σεξ είναι απόλαυση και απαιτεί σεβασμό».
The Press Project (12/05/2021). Σ. Μπεκατώρου: Η κοινωνία μας παραμένει πατριαρχική, δε θέλουμε ήρωες αλλά ανθρώπους
.
Τhe movement has merited criticism for ignoring the unique forms of harassment and the heightened vulnerability that women of color face.
The recent resurgence of the #MeToo movement reflects the longstanding marginalization and exclusion that women of color experience within the larger feminist movement in U.S. society. This marginalization of women of color has occurred within the #MeToo movement despite the fact that a black woman, Mechelle Vinson, was the plaintiff in the very first Supreme Court case to recognize a cause of action under Title VII for a hostile work environment created by sexual harassment; despite the fact that #MeToo began with a woman of color; and despite the fact that women of color are more vulnerable to sexual harassment than white women and are less likely to be believed when they report harassment, assault, and rape.
Τhe movement has merited criticism not only for initially ignoring the contributions of women of color to the creation of the movement, but even more, for ignoring the unique forms of harassment and the heightened vulnerability that women of color frequently face in the workplace.
Onwuachi-Willig, Α. (2018). What About #UsToo?: The Invisibility of Race in the #MeToo Movement, The Yale Law Journal Forum, pp. 107, 11.
Black women criticized what they viewed as a double standard...
Just months before the October 2017 resurgence of the #MeToo movement, black women criticized what they viewed as a double standard: white women responded strongly when white actress Rose McGowan was engaged in a fight with Twitter, but were relatively silent when black actress Leslie Jones and black female journalist and sportscaster Jemele Hill encountered problems with Twitter and ESPN, respectively.
Onwuachi-Willig, Α. (2018). What About #UsToo?: The Invisibility of Race in the #MeToo Movement, The Yale Law Journal Forum, pp. 107, 11.
Campaigns like #MeToo and #TimesUp have brought sexual harassment to the forefront of the national conscience like never before. But the conversation hasn’t been as inclusive as it should be.
Campaigns like #MeToo and #TimesUp have brought sexual harassment to the forefront of the national conscience like never before. But the conversation hasn’t been as inclusive as it should be. The movement must do more to reflect the voices and needs of the transgender community, a demographic that consistently gets overlooked despite facing sexual violence at staggering rates.
Although you wouldn’t know it from mainstream advocacy campaigns, trans people have long been involved in efforts to stop gender-based violence. We are also among the most vulnerable to this violence. Based on a recent survey, more than one in three trans women and one in two trans men have been sexually assaulted — and the rates of sexual assault against non-binary people are even higher. Trans people of color are disproportionately affected by sexual violence. So are trans people who have done sex work, who have been homeless, and who have disabilities. Many trans survivors face painful barriers when they seek visibility or support.
We still have a long way to go. To get there, trans people must also be heard when we say, “Me too.”
Onwuachi-Willig, Α. (2018). What About #UsToo?: The Invisibility of Race in the #MeToo Movement,
The Yale Law Journal Forum, pp. 107, 11.
