The pathetic-despotic face of white femininity is that which nomadic feminism has de-territorialized and activated towards becoming-minors of all kinds, all genders, ages, races and species. Rosi Braidotti & Rick Dolphijn, 2017: 32-34

Όταν σηκώθηκε να μιλήσει αυτή η μαύρη γυναίκα, η απάντησή της στους αρσενικούς υπέρμαχους της αντρικής υπεροχής περιείχε επίσης και ένα γερό μάθημα για τις λευκές γυναίκες. Δεν ήταν όλες οι γυναίκες λευκές κι ούτε όλες οι γυναίκες απολάμβαναν τις υλικές ανέσεις των μεσαίων στρωμάτων και της αστικής τάξης. Η ίδια η Σοτζέρνερ Τρουθ ήταν μαύρη —ήταν πρώην σκλάβα— αλλά δεν ήταν λιγότερο γυναίκα από τις λευκές αδελφές της του συνεδρίου. Το ότι η φυλή της και η οικονομική της κατάσταση ήταν διαφορετική απ’ τις δικές τους, αυτό δεν καταργούσε τη γυναικεία της φύση. Και σαν μαύρη γυναίκα, η διεκδίκησή της για ίσα δικαιώματα δεν ήταν λιγότερο νόμιμη από αυτή των λευκών γυναικών των μεσαίων στρωμάτων. Davis, 1984:77

Από τα οκτώ εκατομμύρια γυναίκες που ανήκαν στον εργαζόμενο πληθυσμό κατά την πρώτη δεκαετία του εικοστού αιώνα, πάνω από δύο εκατομμύρια ήσαν μαύρες. Σαν γυναίκες που υφίσταντο τους συνδυασμένους υποβιβασμούς του φύλου τους, της κοινωνικής τους τάξης και της φυλής τους, είχαν πολύ ισχυρά επιχειρήματα υπέρ του δικαιώματός τους να ψηφίζουν. Davis, 1984:162

https://www.youtube.com/watch?v=qoI5ia8pPgA

It seems more important to learn to understand that the world’s women do not all relate to the privileging of essence, especially through fiction or literature, in quite the same way. In Seoul, South Korea, in March 1982, 237 women workers in a factory owned by Control Data, a Minnesota- based multinational corporation, struck over a demand for a wage raise. Six union leaders were dismissed and imprisoned. In July, the women took hostage two visiting U.S. vice-presidents, demanding reinstatement of the union leaders. Control Data’s main office was willing to release the women; the Korean government was reluctant. On July 16, the Korean male workers at the factory beat up the female workers and ended the dispute. Many of the women were injured; two suffered miscarriages. (...) The incident that I recounted above, not at all uncommon in the multinational arena, complicates our assumptions about women’s entry into the age of computers and the modernization of “women in development”, especially in terms of our daily theorizing and practice. It should make us confront the discontinuities and contradictions in our assumptions about women’s freedom to work outside the house, and the sustaining virtues of the working- class family. Gayatri Chakravorty Spivak, 1996: 68

άρα δε θεωρείται ότι ανήκουν στο “προλεταριάτο”, παρά μόνο “εξ’ αγχιστείας”. (...) Από τις πρώτες ήδη μελέτες τους, οι φεμινίστριες ιστορικοί τονίζουν αντίθετα την ποικιλία στις συνθήκες ζωής και δράσης των εργαζόμενων γυναικών και την σύνδεση ανάμεσα στη διαμόρφωση της ταξικής τους συνείδησης και τον καταμερισμό της εργασίας κατά φύλο μέσα και έξω από το σπίτι. (...) Η βασική κριτική που ασκούν οι βρετανίδες φεμινίστριες ιστορικοί στη μαρξιστική εργατική ιστορία είναι ότι όχι μόνο αγνοεί τις γυναίκες, αλλά ότι αποδέχεται χωρίς ενδοιασμούς αφενός την ταύτιση των γυναικών με την οικιακότητα και αφετέρου τον σταθερό και “φυσικό” χαρακτήρα του καταμερισμού της εργασίας κατά φύλο, κοντολογίς ότι αρνείται πως υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα τα φύλα και ότι παραπέμπει την έμφυλη διαφορά στον φυσικό κόσμο. Έφη Αβδέλα & Αγγέλικα Ψαρρά 1997: 44-45.

Οι λίγες γυναίκες που επιθυμούσαν και ήταν σε θέση να πληρώσουν για να λάβουν μια καλλιτεχνική εκπαίδευση έπρεπε να σπουδάσουν στο εξωτερικό, καθώς δεν τους επιτρεπόταν να σπουδάσουν στην Σχολική Καλών Τεχνών. Εναλλακτικά, μπορούσαν να εγγραφούν σε μία από τις ιδιωτικές σχολές που είχαν ανοίξει εκείνη την εποχή στην Αθήνα. (...) Τα επιχειρήματα υπέρ του αποκλεισμού των γυναικών επικεντρώνονταν στην σκανδαλώδη προοπτική της μελέτης της ανθρώπινης μορφής με ανδρικά μοντέλα. Άντζελα Δημητρακάκη 2008: 19

What must the elite do to watch out for the continuing construction of the subaltern? The question of 'woman' seems most problematic in this context. Clearly, if you are poor, black and female you get it in three ways. If, however, this formulation is moved from the first-world context into the postcolonial (which is not identical with the third-world) context, the description 'black' or 'of color' loses persuasive significance. The necessary stratification of colonial subject-constitution in the first phase of capitalist imperialism makes 'color' useless as an emancipatory signifier. Confronted by the ferocious standardizing benevolence of most US and Western European human-scientific radicalism (recognition by assimilation), the progressive though heterogeneous withdrawal of consumerism in the comprador periphery, and the exclusion of the margins of even the center periphery articulation (the 'true and differential subaltern'), the analogue of class-consciousness rather than race-consciousness in this area seems historically, disciplinarily and practically forbidden by Right and Left alike. It is not just a question of a double displacement, as it is not simply the problem of finding a psychoanalytic allegory that can accommodate the third-world woman with the first. Gayatri Chakravorty Spivak, 1988: 90

https://www.youtube.com/watch?v=6r-Uga_oR28

Οι κυρίαρχες ομάδες χρησιμοποιούν την αστυνόμευση του ύφους για να επιπλήξουν το τρόπο επικοινωνίας περιθωριοποιημένων ατόμων που αμφισβητούν την κυριαρχία τους. Μέσα από την εστίαση στο συναίσθημα πίσω από το μήνυμα παρά στο ίδιο το μήνυμα. Μέσα από την εστίαση στο τρόπο που εκφράζεται το μήνυμα, ανεξάρτητα από την εγκυρότητα του περιεχομένου, η αστυνόμευση του ύφους δίνει προτεραιότητα στην ηρεμία των προνομιούχων και υποβαθμίζει τις εμπειρίες των περιθωριοποιημένων ανθρώπων. Για παράδειγμα η αστυνόμευση του ύφους εμφανίστηκε στην Πορεία των Γυναικών του 2017 στο τρόπο κάλυψης της από τα μέσα. Τα κυρίαρχα μέσα επέπληξαν τις γυναίκες μειονοτήτων που απαίτησαν από τις λευκές γυναίκες να σκεφτούν για τους φυλετικούς διαχωρισμούς. Οι προσπάθειες των γυναικών μειονοτήτων να θέσουν στο επίκεντρο τη φυλή στο διάλογο γύρω από την πορεία επικρίθηκαν ως «εριστικές». Ένα άρθρο των New York Times που δημοσιεύτηκε πριν την πορεία εστίασε στους ισχυρισμούς λευκών γυναικών που αισθάνονταν «ανεπιθύμητες», δίνοντας προτεραιότητα έτσι στην ηρεμία των λευκών γυναικών.